Nie ma jednej odpowiedzi na to pytanie. Historia każdego z nas jest niepowtarzalna i nie można jej porównywać. Ta historia wciąż trwa i zaskakuje nawet tych, którzy myślą, że wielką miłość mają już za sobą. Jak się okazuje, stan zakochania może na nas spaść jak grom z jasnego nieba w każdym
momencie życia. Czasem przychodzi nieoczekiwanie, a czasem trzeba mu trochę pomóc. Tak jak pomogła mu pewna para z Włoch, 86-letnia Antonia Gottifredi i 89-letni Giovanni Molinari. Gdy się poznali, mieli po kilkanaście lat, niestety, wojna pokrzyżowała plany małżeńskie zakochanych. Giovanni, który pełnił wtedy służbę wojskową został przeniesiony do innego miasta, a następnie trafił do obozu koncentracyjnego. To sprawiło, że para całkowicie straciła ze sobą kontakt na siedemdziesiąt lat. Dopiero rok temu, dzięki wnukom i za pomocą Internetu, dane im było spotkać się ponownie. Jak się okazało, ich miłość nie zgasła, a dowodem tego był ślub, który wzięli w otoczeniu dzieci, wnuków i prawnuków.

Nie zawsze jednak nowa miłość seniorów spotyka się z akceptacją ze strony rodziny. Dzieci i wnuki często patrzą na takie uczucie podejrzliwie lub twierdzą, że „w tym wieku” nie wypada chodzić na randki. Na szczęście takie myślenie powoli przechodzi do lamusa. Dzieje się tak za sprawą samych
seniorów, którzy nie boją się mówić o swoich potrzebach i realizować marzeń. Wiedzą, czego chcą i sami decydują o swoim życiu. Nic dziwnego – ich bagaż życiowych doświadczeń to najlepszy doradca w budowaniu świadomych, szczęśliwych relacji opartych na zaufaniu, szacunku i trosce o drugą osobę.

Człowiek, który przeżył wielką miłość i doświadczył straty, jest w stanie poznać siebie na tyle, aby wiedzieć, co ma do zaoferowania drugiej osobie i czego sam potrzebuje, by być szczęśliwym. To on jest prawdziwym ekspertem w sprawach miłości.

Wiosna to też doskonała okazja dla małżeństw z długim stażem, aby zakochać się w sobie na nowo. Nie zapominajcie, jak duży prezent od losu otrzymaliście, trwając przy sobie tak wiele lat. Chociaż z pewnością nie brakowało także tych trudnych chwil, warto pamiętać, że cały czas idziecie
przez życie ramię w ramię. Spójrzcie na tego człowieka obok, który zna Was najlepiej ze wszystkich. Jak wyglądało Wasze pierwsze spotkanie? Porozmawiajcie o tamtych czasach, niech Wasze uczucia obudzą się i rozkwitną wraz z otaczającą przyrodą…

Artykuł pochodzi z SeniorLO 50+ 4/2015.
Zobacz inne artykuły z tego numeru lub POBIERZ cały numer bezpłatnie

Post Miłość nie pyta o wiek pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

Siłownia taka stanowi niezwykle atrakcyjną formę spędzania aktywnie czasu wolnego. Jej zaletą jest możliwość ruchu na świeżym powietrzu, dlatego każdy, kto jeszcze nie trenował na zewnątrz, powinien spróbować! Dla kogo przeznaczona jest taka siłownia? To miejsce dla wszystkich. Dostęp
do niej jest bardzo łatwy – siłownie bowiem powstają jak grzyby po deszczu – nie tylko w dużych miastach, ale także w miasteczkach i wioskach w całej Polsce. Poza tym znajdujący się tam sprzęt siłowy jest dosyć prosty i angażuje zazwyczaj ciężar własnego ciała. Chodzi o to, aby ćwiczyć mogły zarówno osoby bardziej, jak i mniej wysportowane, młodsze oraz starsze. Zwłaszcza te ostatnie chętnie wybierają tę formę ruchu. Urządzenia, które znajdują się w plenerze nie są trudne ani wymagające, a co najważniejsze mają charakter ogólnorozwojowy. Ich zadaniem jest podtrzymanie aktywności fizycznej i dobrej formy użytkowników. Dla osób o słabszej kondycji sportowej są wspaniałym punktem startowym. Siłownia plenerowa wspaniale sprawdzi nasze umiejętności i sprawi, że będziemy pewniejsi siebie. To idealny początek przygody z ruchem. Natomiast osoby wysportowane (mające wiedzę nt. treningu siłowego) nawet na takich przyrządach będą wiedzieć, jak utrudnić sobie ćwiczenia, aby osiągnąć założony cel.

Michał Derlicki, trener personalny

Artykuł pochodzi z SeniorLO 50+ 2/2014
Zobacz inne artykuły z tego numeru lub POBIERZ cały numer bezpłatnie

Post Siłownie plenerowe, czyli ruch dla każdego pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

Jak wygląda powszedni dzień Mistrza?

W zasadzie całkiem zwyczajnie – praca, dom i trochę ruchu. Wstaję o 6.30, idę na półgodzinny spacer z psem, następnie poranna toaleta, kubek kawy i jazda do pracy, bo jestem jeszcze za młody na emeryta, a poza tym bardzo lubię swoją pracę nauczyciela WF-u.

Po przyjściu do domu około godziny 15 siadam na maszynę do wiosłowania i oglądając Eurosport wiosłuje, od jednej do dwóch godzin. Wieczorem lekka kolacja i telewizja! Weekendy wyglądają nieco inaczej – najczęściej leniuchowanie i zajęcia domowe lub też kino wraz z żoną.

Jest Pan autorem jednego z najsłynniejszych gestów w historii. Czy jego wykonanie zaplanował Pan wcześniej, czy też zadziałały emocje?

Był to gest spontaniczny, lecz jednocześnie siedziało w głowie coś buńczucznego, aby odpowiedzieć Rosjanom za gwizdanie na mnie. Kiedy skoczyłem wysokość, która dawała mi złoty medal, już w powietrzu – po pokonaniu poprzeczki i spadnięciu na zeskok – ręce automatycznie złożyły się do polskiego gestu (za wszystko, co nam Polakom i mnie również zrobiliście!).

Jak to wydarzenie wpłynęło na Pana życie?

No cóż, wiele się zmieniło… Byłem najpopularniejszym sportowcem na świecie i bohaterem w Polsce, ale również miałem przeciwników w Polskim Związku Lekkiej Atletyki, którzy za to rzucali mi kłody pod nogi i dyskwalifikowali za wymyślone przewinienia. Aż w końcu wyjechałem w 1985 roku na zawody do Hanoweru, oficjalnie na paszporcie służbowym i bilecie z PZLA. Jednak po zawodach zostałem zdyskwalifikowany i odwołany z następnych zaplanowanych zawodów, gdyż zarzucono mi, że wystartowałem bez zgody Związku. Kazano mi wracać. Siedząc w hotelu, zastanawiałem się, co robić. Nie miałem najmniejszej możliwości wsiąść do samolotu bez biletu, a mój był tylko w jedna stronę. W 1985 roku nie było komórek, aby sobie zadzwonić i dowiedzieć się co się stało. Kiedy więc udało mi się dodzwonić do Polski, do PZLA i dowiedziałem się o mojej dyskwalifikacji, zdecydowałem, że przeczekam parę dni i może sytuacja się uspokoi. No i czekam aż do dzisiaj.

Mieszka Pan na stałe w Niemczech, czy jest Pan tam kojarzony jako sportowiec?

Tak, już po dwóch tygodniach klub hanowerski przyjął mnie w poczet swoich zawodników (niemiecka prasa rozpisywała się o mojej sytuacji – o tym, że zostałem zdyskwalifikowany i znajduję się w Hanowerze bez możliwości powrotu do kraju ze względu na grożące mi tam represje). Tak właśnie było: nagle uznano mnie za zdrajcę, zabrano mi moje całe mienie, a moje zadłużenie podatkowe nagle urosło do horrendalnej wysokości, mimo że przed wyjazdem nie miałem żadnych zaległości w urzędzie skarbowym. Od tego czasu mogłem startować jako Polak w niemieckim klubie, tak jak dziś robi Robert Lewandowski. Teraz po wielu latach już nie mam tej popularności za granicami Polski i rzadko kto kojarzy mnie tu ze sportem.

Choć na co dzień mieszka Pan pod Hanowerem, często odwiedza Pan rodzinny kraj – czy seniorzy niemieccy różnią się od seniorów polskich?

Bywam w Polsce często na zaproszenia z różnych okazji. Co do seniorów to różnica jest widoczna, lecz pomału się zaciera, ponieważ polscy seniorzy zaczynają żyć aktywniej. Wprawdzie nie mają jeszcze takich możliwości jak seniorzy niemieccy, którzy otrzymują więcej dotacji.

Jaki jest Pana sposób na dobrą formę?

Nie mam sposobu na dobrą formę, lecz wiem, że jeśli się więcej ruszam, jestem bardziej aktywny i chce mi się żyć aktywniej. Więc się ruszam i jestem z tego dumny i szczęśliwy, bo nie potrafię siedzieć bezczynnie i gnuśnieć!

Jak wygląda kwestia ekologii i segregacji śmieci w Pana najbliższym otoczeniu?

Odkąd zamieszkałem w Niemczech – a minęło już 30 lat – widziałem, że Niemcy wszystko segregują. Na początku śmiałem się z tego, ale segregowałem. Teraz już wiem, że oni mieli rację. Mamy w domu kontener na plastiki, na papier, na szkło, na resztki odpadów domowych. Są również specjalne place, gdzie wywozi się ogrodowe odpady zielone, które są przetwarzane na naturalny nawóz.

Skąd pomysł na publikację książki dla seniorów?

Pomysł powstał po tym, jak na spotkaniu z seniorami zachęcałem ich do aktywności i pokazywałem parę ćwiczeń do samodzielnego wykonania w domu. Po ich zakończeniu miałem mnóstwo pytań o szczegóły, bo uczestnicy zapominali, jak wykonywać poszczególne ćwiczenia. Odpowiadałem, że na pewno w księgarniach są książki na ten temat! Jednak kiedy poszedłem do jednej z nich i sam chciałem coś znaleźć, okazało się, że były tam tylko książki nt. fitnessu, siłowni, body buildingu, biegania, a nic dla zwykłych ludzi, którzy chcieliby żyć trochę aktywniej (choć ich kolana i stawy bolą). Postanowiłem więc sam napisać taką książkę w sposób jasny i przejrzysty dla wszystkich.

Co chciałby Pan przekazać naszym czytelnikom?

Nie ważne jest, jak się ruszają i w jakim są wieku. Każdy sam decyduje o swoim zdrowiu. Nie patrzcie na młodych, bo ten czas już nie wróci. Jesteśmy seniorami i powinniśmy myśleć, jak przeżyć następne 30-40 lat w jak najlepszej formie!

Post Jak przeżyć następne 30-40 lat w jak najlepszej formie? pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

W wielu miejscach w Polsce czerpana z ujęć głębinowych woda, docierająca do naszych domów, jest dużo bogatsza w wapń, sód, potas czy fluorki niż większość popularnych „mineralek” zapakowanych w plastikowe butelki.

Wciąż jednak mamy wiele obaw związanych z bezpieczeństwem picia wody  kranu. Przedsiębiorstwa wodociągowe w polskich miastach dwoją się i troją, by udowodnić, że zarówno najnowsza infrastruktura, jak i dostarczana przez nią woda spełnia najbardziej restrykcyjne normy. Woda pochodząca ze studni głębinowych jest np. smaczna i nie zawiera zanieczyszczeń, ale często ma zbyt dużo żelaza, dlatego trafia do stacji uzdatniania, gdzie jest napowietrzana i filtrowana. Ostatnim etapem wędrówki wody jest dezynfekcja, która zabezpiecza wodę podróżującą w rurach przed zepsuciem. Uzdatniona, zdezynfekowana i przede wszystkim zdrowa woda trafia do zbiorników wody czystej, a stamtąd płynie już do naszych kranów.
Na ostatnim etapie, jeszcze przed wpuszczeniem jej do rur, do pilnowania jej jakości dodatkowo zatrudnia się nieprzekupnych i obiektywnych ekspertów. Czystości i przezroczystości wody w polskich wodociągach strzegą „żywi strażnicy”: okonie, omułki, małże. Ich zachowanie – np. zamknięcie muszli – od razu sygnalizuje, że coś może być nie tak.

Magdalena Wojtuch

Pełną wersję artykułu znajdziesz w czasopiśmie „MiniLO&Aniela” nr 9

Post Pijmy wodę z… kranu pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

Czosnek

Przy infekcjach układu oddechowego świetnie spisuje się czosnek. Właściwości lecznicze zawdzięcza związkom siarki (w tym allicynie nadającej charakterystyczny, ostry zapach) oraz olejkom eterycznym. Spożywanie surowego czosnku pomaga zwalczyć m. in. ból gardła i zapalenie zatok. Dla rozgrzania rozgnieciony czosnek warto dodać do ciepłego mleka. Zwalczymy w ten sposób gorączkę oraz udrożnimy drogi oddechowe.

Dodatkowo czosnek ma właściwości grzybobójcze oraz zwalcza bakterie odpowiedzialne za problemy jelitowe. Duża zawartość przeciwutleniaczy sprawia także, że spożywanie czosnku zmniejsza ryzyko zachorowania na nowotwory układu pokarmowego a nawet poprawia wygląd skóry oraz opóźnia jej starzenie.

Cebula

Zbliżona działaniem do czosnku cebula pomaga w zwalczaniu kaszlu oraz ma działanie wykrztuśne. Syrop z cebuli z dodatkiem miodu, cytryny lub cukru przynosi ulgę przy zapaleniach gardła, krtani czy oskrzeli.

Przeciwbakteryjne właściwości cebuli znajdują także zastosowanie w infekcjach skóry oraz leczeniu ran i oparzeń.

Płukanka z soli

Na infekcje gardła stosować można sól kuchenną bądź morską rozpuszczoną w szklance wody. Płukanie gardła tym roztworem pomoże zwalczyć drapanie w gardle oraz chrypkę.

Miód

Miód wykazuje właściwości przeciwzapalne oraz przeciwkaszlowe. Spożycie miodu przed snem eliminuje męczący kaszel oraz pozwala na spokojny sen.

Nie należy także zapominać o wypiciu gorącej herbaty z łyżeczką miodu oraz cytryną w celu zwiększenia odporności naszego organizmu.

Post Domowe sposoby na przeziębienie pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

Przede wszystkim ważne jest szczotkowanie zębów przynajmniej dwa razy dziennie, a optymalnie po każdym posiłku, szczególnie takim słodkim ponieważ próchnica wywołana jest współdziałaniem cukrów pochodzących z pożywienia i bakterii bytujących w jamie ustnej. Bakterie przerabiają cukry na kwasy a te z kolei rozmiękczają szkliwo zęba, co może prowadzić do próchnicy. Do czyszczenia zębów nie wystarczy jedynie szczoteczka – należy także używać nitki dentystycznej do oczyszczania przestrzeni międzyzębowych i płynu do płukania ust.

Pamiętaj o zdrowym odżywianiu, ogranicz spożywane pokarmów i napojów zawierających cukry.

Jak właściwie szczotkować zęby?

Zęby szczotkujemy delikatnymi, małymi, okrężnymi ruchami stosując ruch wymiatający. Nie zapominajmy o wewnętrznych stronach zębów. Na koniec należy wyszczotkować język, wypłukać jamę ustną i szczoteczkę.

Pamiętaj też o regularnym zmienianiu szczoteczki na świeżą co 4- tygodnie. Nie szczotkuj zębów zbyt mocno, możemy uszkodzić szkliwo lub dziąsła. Najlepiej stosować szczoteczkę z miękkim włosiem o zaokrąglonych końcach włókien.

Gdy nie możemy wyszczotkować zębów użyjmy bezcukrowej gumy do żucia.

Na skutek niewłaściwego szczotkowania dziąsła mogą zacząć się cofać i zostaje odsłonięte szyjki zębowe. Szyjka jest zbudowana z substancji zwanej zębiną, która jest miększa i znacznie bardziej podatna na ścieranie i próchnicę. W zębinie znajdują się kanaliki prowadzące do centralnej, bogato unerwionej części zęba, zwanej miazgą. Gdy otwory kanalików zębiny są odsłonięte zęby reagują bólem na gorąco, zimno, smak sodki lub kwaśny. W tym wypadku ważne jest aby nie stosować pasty o wysokim wskaźniku ścieralności, twardej szczoteczki i nie szczotkować zębów w kierunku poziomym, tylko wymiatającym, nie przyciskać szczoteczki zbyt mocno do powierzchni zębów.

Pamiętaj także o kontrolnych, regularnych wizytach u stomatologa. Im mniejszy ubytek tym mniejszy kłopot.

Post Jak właściwie dbać o zęby by jak najdłużej cieszyć się pięknym uśmiechem? pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.

Uczucie „obcego ciała”, obawa przed jedzeniem, śmianiem się, mówieniem? To normalne!

Jak sobie pomóc?

Należy ćwiczyć swobodne mówienie z protezą, przez głośnie czytanie czy rozmowy z bliskimi i przyjaciółmi. Na początku używania protezy należy spożywać pokarmy o miękkiej konsystencji, potrawy rozdrobnione, łatwe do przeżuwania. Podczas jedzenia starajcie się równomiernie obciążać szczęki.

Co może nas zaniepokoić?

Uczucie ucisku i bolesności lub problemy z mocowaniem protezy powinny być jak najszybciej skonsultowane ze stomatologiem w celu dokonania korekty protezy. Nie odkładajcie wizyty aby nie doprowadzić do powstania otarć, ranek i stanów zapalnych.

Jak dbać o protezę?

Po każdym większym posiłku protezę powinno się wyjąć i jak najszybciej usunąć resztki pokarmu z protezy. Należy dokładnie wyczyścić protezę szczoteczką. Jamę ustną oczyszczamy miękką szczoteczką (lub wacikiem) i ciepłą wodą.

Zaleca się zdejmowanie protezy na noc i nie pozostawiania protezy na noc w wodzie. Czystą i suchą protezę powinno się przechowywać w czystym, suchym i zamkniętym pojemniku.

Dokuczliwe objawy zazwyczaj trwają krótko i są kwestią przyzwyczajenia organizmu. Pomyślmy za to jak proteza może podnieść komfort naszego życia – znów możemy czuć się pewnie, atrakcyjnie i swobodnie.

Tomasz Borecki
Protetyk

Post Jak przyzwyczaić się do protezy? pojawił się poraz pierwszy w Seniorlo 50+.